- صدیق حسن خان (صَ حَ سَ)
محمد بن علی بن حسن بن علی بن لطف الله الحسینی مکنی به ابوالطیب. وی به سال 1248 هجری قمری در قنوج متولد شد و از اکابروطن خویش علم فراگرفت سپس بدهلی که در آن هنگام بعلماء دین مشحون بود برفت و نزد شیوخ آن شهر و مخصوصاًشیخ صدرالدین دهلوی منقول و معقول را تلمذ کرد، سپس از دهلی به بهوپال شد و از آنجا به حجاز رفت و حج بگزاشت و نزد علمای یمن اشتغال جست و هشت ماه در حرمین عاکف بود، آنگاه به بهوپال بازگشت و ملکۀ اقلیم دکن را بزنی گرفت و آن جا را وطن خویش ساخت و کتب بسیار فراهم آورد و به نشر علم و افادت بر علما پرداخت و به عربی و فارسی و هندی تألیف می کرد و تألیفات او بالغ بر 222 مجلد است، و از آن جمله است: 1- ابجدیه العلوم در سه قسم: قسم اول بنام الوشی المرقوم دربیان احوال علوم از فلسفه و توحید و لغت و تاریخ. قسم دوم السحاب المرقوم در انواع فنون و اصناف علوم. قسم سوم الرحیق المختوم من تراجم ائمه العلوم، و او کتابی نیک مفید است. مؤلف این کتاب را به سال 1290 فراهم آورده است و جزو سوم آن به سال 1296 در بهوپال در 970 صفحه به طبع رسیده است. 2- الاذاعه لماکان ومایکون بین یدی الساعه. 3- الاقلید لادله الاجتهاد و التقلید. 4- اکلیل الکرامه فی بیان مقاصد الامامه. 5- الانتقاد الرجیح فی شرح الاعتقاد الصحیح. 6- البلغه فی اصول اللغه. 7- حسن الاسوه بما ثبت من الله و رسوله فی النسوه. 8- حصول المأمول من علم الاصول. 9- خبئه الاکوان فی افتراق الامم علی المذاهب و الادیان. 10- الخطه فی ذکر الصحاح السته. 11- خلاصه الکشاف...وی به سال 1307 هجری قمری درگذشت. رجوع به معجم المطبوعات ستون 1201- 1206 و رجوع به الاعلام زرکلی شود